Revani Tarifi

Oruç tahmin ettiğim kadar sıkıntılı geçmiyor bu yıl. Son saatleri elbette zorluyor ama gün boyunca ayılıp bayılmıyorum:) Yalnız canım ilginç ilginç şeyler çekiyor. Sürekli bir aşerme halindeyim. Normalde de öyleyimdir  zaten. Gecenin bir yarısı burnuma gelen börek kokuları, kışın ortasında karpuzlu sakız reklamı görüp karpuz istemeler falan. Biraz önce de canım mandalina çekti mesela. Ama şu küçük, ince kabuklu, bol çekirdekli olur ya onlardan işte. Yemesi zordur ama değişik bir kokusu ve aroması vardır onların. Burnuma kokusu geldi resmen. Dün de iftara yakın acayip bamya yiyesim geldi. O durumu atlatamadım hala zaten. Çarşamba günü pazardan alınıp yapılacak o bamya kesin.

İşte efendim ramazanın 1. ya da 2. günüydü canım revani çektiğinde. Öyle aman aman sevdiğim bir tatlı değildir. Hatta daha önce durup dururken aklıma geldiğini bile hatırlamıyorum. Neyse efendim işte sonuç olarak o gün ben eve gider gitmez hemen bir revani çırpıverdim. 2 kişiyle 1 tepsi revaninin bitişi yaklaşık 1 haftayı buldu tabi doğal olarak. Ama neticede benim revani isteğim bastırıldı mı evet bastırıldı.

Bu sayede revani tarifimi sizlerle paylaşmış oldum fena mı oldu ama? Ben küçükken yoğurt tatlısı yapardım buna benzer olarak. Daha doğrusu revaninin irmiksizi gibi bir tatlıydı. Evdeki herkes bayıla bayıla yerdi. Ben de herkes beğendiği için zevkten dört köşe olurdum. Tarifi bir gazeteden kesmiştim sanırım. Sonradan sonraya ezberledim tabi yapa yapa. Tarif falan da kalmadı elimde doğal olarak. Evde sadece emsan tencere setiyle birlikte gelen bir yemek kitabı vardı (hala da var sanırım). Kuşe kağıda basılmış, kaliteli fotoğrafları olan bir kitaptı. Fotoğraflar o kadar canlı ve güzel görünürdü ki ben ara ara elime alır dakikalarca incelerdim her bir tarif ve fotoğrafı. Tüm bunlar ben ilkokuldayken oluyor bu arada. İlk defa ne zaman yemek yaptım hatırlamıyorum ama ilkokulda etrafımdaki herkesten güzel yapabildiğim tariflerim vardı, yoğurt tatlısı gibi mesela. Annem de sağolsun hiçbir zaman ne işime karıştı ne de sen beceremezsin çekil kenara şeklinde bir tavır gösterdi bana. Aksine kötü yaptığım yemekleri bile överek yüreklendirirlerdi beni.

En sık yaptığım tariflerden biri de kuru üzümlü kekti. Bir gün dedim ki kendi kendime ben bunu yaş üzümle yapsam nasıl olur acaba. Böyle arada ağzına sulu sulu lokmalar gelecek çok lezzetli olacak falan diye düşünüyorum. Hemen çırptım keki attım üzümleri içine, sürdüm fırına. Üzeri güzel güzel kızarınca çıkardım fırından pişmiştir artık diye. Bir dilim kesmeye kalktım ki üzümlerin tamamı kekin dibine çökmüş:)  Dibi doğru dürüst pişmemiş doğal olarak. Tabi o zamanlar keke koyulacak malzemeleri unlamak falan gibi şeylerden haberim yok. Yemek yapmanın en temel aşamasındayım.

Dibi çiğ kalmış olmasına rağmen o kek son dilimine kadar yenmişti. Belki de o gün biri çıkıp kötü birşeyler söyleseydi yemek yapma olayı benim hayatımdan sonsuza kadar çıkacaktı. Beni kötü etkilememiş olsa da, sağlam bir travma yaşatmış ki hala unutamamışım. Ama nasıl yaşatmasın siz söyleyin. O dönem öyle revaçtayım ki komşular bile misafir geleceği zaman beni çağırıp kek yaptırıyorlar bana. Tam zirvede olunan öyle bir dönemde bu şekil bir başarısızlık kimi olsa sarsardı yani:)

Kimse annesinin karnından profesyonel doğmuyor. Zamanla öğreniliyor herşey. Bu öğrenme sürecinde de başarılı olduğumuz da oluyor başarısızlığın dibine vurduğumuz da. Önemli olan bu başarısızlıkların ayağımızdan tutup bizi olduğumuz yerde saymaya itmemesi. Bir de revaniyi yapıp yiyelim, çok güzel oluyor gerçekten:)

Lezzetle kalın...

Afiyet olsun...

Check the recipe in English