Çocukluğumun en sevdiğim lezzetlerinden biridir Beze. O zamanlar şimdiki gibi çeşit çeşit tatlılar, pastalar yoktu pastanelerde. Ya da ben küçük bir şehirde büyüdüğüm için bizim orada öyleydi en azından. Düşününce şimdi bile çok fazla değişmemiş olabileceği geldi aklıma:) Neyse… Pasta olurdu, 1-2 çeşit kurabiye olurdu, bir de Beze olurdu pastane vitrinlerinde. Seçenek bu kadar az olunca sevilen şeylerin kıymeti de büyük olurdu.

Annemin kocaman yuvarlak fırın tepsisinde yaptığı iki katlı, arasına ve üstüne ev yapımı kakaolu puding sürülen pastası efsanedir mesela benim için. Pastanın kreması döküldükten sonra tencerenin dibini kim sıyıracak yarışı yapardık kardeşler arasında. O kocaman pasta da ertesi güne biterdi zaten.

İşte benim mutfakla tanışıklığım daha bacak kadarken mutfakta annemin bacaklarının arasında ne zaman bitecek, olmadı mı daha diye gezindiğim günlere dayanır. Daha o zamanlar istediğim şeylere ulaşmak için birine bağımlı olmayı sevmiyormuşum ki ilkokula başladığımda bisküvili pasta gibi basit tarifleri kendim yapabilir hale gelmiştim. Annemin bana güvenip mutfağı emanet etmesi en büyük etkendir bunda elbette. Bu konuda hakkını asla ödeyemem ne annemin ne de ailemin. Yaptığım her şeyi severek yerlerdi güzel olmamış olsa bile. Bir tek olumsuz yorum yapmamışlardır. Bugün sizlere bu tarifleri sunabiliyorsam eğer bunda en büyük pay ailemin bu desteğine aittir.

Ailemi de andıktan sonra tarifimize dönelim isterseniz. Çocukken o kadar severdim ki bezeyi bunu evde yapabilsem bir tepsisini birden yerim ben bunun derdim her yiyişimde. İlerleyen yıllarda defalarca yaptım Beze ama ne o çocukluğumdaki iştahım vardı ne de istediğimi sınırsızca yiyebilecek formum. Ama ne zaman beze yesem çocukluğum gelir aklıma, beze çocukluğum kokar…

Afiyetle kalın…

Benzer Tarifler